Zóe, katalaktus, Munak, Gyrgir, Máría – dwór bizantyński w przekazie sag królewskich
Saga o Haraldzie Sigurdarsonie to jedna z najbarwniejszych pośród sag królewskich. Jej wyróżniającą się częścią jest opis dokonań tego późniejszego norweskiego króla w czasie służby najemniczej, jaką pełnił w Bizancjum w latach 30. i 40. XI wieku, a wcześniej na Rusi, walcząc przeciwko państwu Mieszka II. Opis ten daje wgląd w historyczne – choć częściowo niekoniecznie takie – wyobrażenia mieszkańców średniowiecznej Północy na temat bizantyńskiego dworu, a przede wszystkim jego kluczowych postaci (m.in. cesarzowa Zoe i jej małżonkowie), odgrywających niemałą rolę w narracjach, które ostatecznie uformowały wizerunek Haralda w średniowiecznej pamięci kulturowej Skandynawów. Celem referatu jest ukazanie sposobu, w jaki ukształtowana jest w sagach charakterystyka tychże postaci, a tym samym bizantyńskiego dworu, oraz przyjrzenie się temu, w jakim stopniu odległa geograficznie i czasowo rzeczywistość historyczna odzwierciedla się w islandzkich narracjach z XIII i XIV wieku.
