Panowanie księcia Henryka Brodatego to czas intensywnej kolonizacji Śląska na prawie niemieckim. Władca, który zastał tę krainę jako „wyłaniającą się z puszczy” podjął szereg przedsięwzięć, które miały na celu zagospodarowanie i unowocześnienie gospodarki w swoim państwie. Jednym z takich działań było zakładanie klasztorów i uposażanie ich nieużytkami, na których miały powstać nowe osady. W tym nurcie zawiera się także ufundowanie przez księcia Henryka Brodatego i jego małżonkę księżnę Jadwigę klasztoru (pierwotnie prepozytury) kanoników regularnych reguły św. Augustyna w Nowogrodzie Bobrzańskim (przed 1219). Kanonicy nowogrodzcy zostali uposażeni ziemią w rejonie samego Nowogrodu oraz 200 łanami lasów i nieużytków w ziemi lubuskiej w celu ich zagospodarowania. Zakonnicy okazali się dobrymi gospodarzami i spełniali książęcy zamysł związany z melioratio terrae. Na darowanych wspólnocie zakonnej terenach powstawały wsie, młyny, ogrody, winnice, przynoszące z czasem czynsze i dziesięciny. Po przeniesieniu konwentu do Żagania w 1284 r. bracia św. Augustyna zyskali od księcia Przemka nowe uprawnienia i dochody. Przez długi czas współpraca między klasztorem a kolejnymi książętami w zakresie polityki gospodarczej układała się pomyślnie. W pierwszej połowie XIV w. wyraźnie wzrósł potencjał gospodarczy klasztoru, a miejscowi książęta konsekwentnie popierali żagański konwent. Dopiero po śmierci księcia głogowskiego Henryka IV (1342) stosunki żagańskich kanoników z panującymi wyraźnie się pogorszyły, a ich tłem były najczęściej problemy ekonomiczne i fiskalne książąt. Dla funkcjonowania gospodarczego klasztoru podstawą były ziemie pozyskane w początkowej fazie jego działalności. Wtedy to rozwinął się jego potencjał gospodarczy współgrający z działaniami i oczekiwaniami książęcymi.