Targi w dobrach klasztornych średniowiecznej Polski stanowiły ważny element życia gospodarczego i społecznego, gdyż klasztory, oprócz swojej funkcji religijnej, pełniły również rolę lokalnych i regionalnych centrów gospodarczych. We wczesnym średniowieczu dochody z targów były częstym składnikiem pierwotnego uposażenia nowo fundowanych klasztorów, zapewniając im dochód w kruszcu. Niejednokrotnie były to targi położone poza majątkami klasztornymi. Dzięki książęcym i królewskim nadaniom i późniejszym przywilejom, klasztory mogły organizować targi i jarmarki we własnych dobrach. Wraz ze zmianami prawnymi i gospodarczymi szedł w parze rozwój miast klasztornych, których w Polsce do połowy XVI w. było już 58. Coraz większą rolę zaczęły wówczas odgrywać więc jarmarki. Z czasem niektóre z miast należących do klasztorów zdołały uzyskać prawo do organizacji nawet kilku jarmarków w ciągu roku. Terminy dorocznych jarmarków często skorelowane były z uroczystościami religijnymi, takimi jak święta patronalne lokalnych kościołów parafialnych lub odpusty.