Jedną z ważniejszych cezur w historii śląskiej archeologii był rok 1945, a dokładnie pierwsze lata po zakończeniu II wojny światowej. To wtedy polscy archeolodzy najpierw przejęli i zabezpieczyli, a później „zagospodarowali” to wszystko co ocalało z niemieckiego dziedzictwa archeologicznego wytworzonego (przez 150 lat) dla Śląska. Dziedzictwa materialnego, na które składały się zbiory zabytków, zasoby archiwalne i księgozbiory. Miało to miejsce we Wrocławiu – najważniejszym ośrodku archeologicznym na Śląsku. W tych czasach – „Powrotu Ziem Zachodnich i Północnych do Macierzy”, archeologia – głównie ta przejęta – miała wykazać słowiańskość i polskość Śląska. Dlatego, po wstępnym uporządkowaniu całego materiału, najpierw wyselekcjonowano i opracowano – na ile pozwalała wiedza polskich archeologów – ten związany z wczesnym średniowieczem.