Natura średniowiecznych podmiotów politycznych w Górnym Libanie jest nadal dyskusyjna. Tymczasem dowody toponimiczne ze współczesnych źródeł pierwotnych sugerują, że lenna mardaickie, utworzone około 680 r., nadal prosperowały podczas wypraw krzyżowych, aż do 1305 r. Zastosowana metoda rysuje mapę średniowiecznego Górnego Libanu poprzez restytucję źródeł pierwotnych (krzyżowców, wschodniorzymskich i arabskich), aby pokazać możliwe granice lokalnych lenn chrześcijańskich. Źródła pierwotne wyraźnie rozróżniały między naturalnym odniesieniem Libanu (góra) a politycznym (lenna mardaickie). Uważne odtworzenie źródeł postkrzyżackich (między innymi Ibn Qilaï z 1500 i Sionity z 1619) pozwala nam a posteriori stworzyć mapę średniowiecznego Górnego Libanu, w którym lokalna elita rządząca (głównie maronicka) uważała się za część chrześcijaństwa chalcedońskiego, uznając autorytet lokalnych struktur politycznych krzyżowców w Outremer, ale także polityczną zwierzchność cesarzy wschodniorzymskich.