Referat w sposób krytyczny rekapituluje wiedzę na temat Ewangeliarza Płockiego zwanego Złotym kodeksem pułtuskim ( Biblioteka Książąt Czartoryskich - Muzeum Narodowe w Krakowie , Rkps 1207 IV) , jednego z czterech „ złotych kodeksów” z XI wieku, oprócz Krakowa zachowanych w Gnieźnie ( Codex aureus gnesnensis , Archiwum Archidiecezjalne Ms 1 A) i Pradze ( Ewangeliarze : katedry Św. Wita oraz tzw. Wyszehradzki , Knihovna pražské metropolitní kapituly Cim. 3 oraz XIV A 4 ). Miejsce wykonania, geneza formalna grupy oraz jej wewnętrzna chronologia pozostają nadal kwestią otwartą. Odwołując się do wyników badań historycznych, kodykologicznych i technologicznych uzupełnionych o refleksję naukową historyka sztuki , podejmujemy na nowo próbę ustalenia miejsca Złotego Kodeksu Pułtuskiego w kulturze monarchii wczesnopiastowskiej , ujawniając jednocześnie proces tworzenia się wokół tego ważnego dzieła epoki piastowskiej naukowego mitu polskiej historiografii .