W dziejach Polski Górne Łużyce należały do naszego państwa jedynie przez krótki czas – zostały one przyłączone przez Bolesława Chrobrego w trakcie wojny z Niemcami w latach 1003-1018. Ponownie znalazły się w granicach Polski po 1945 r., a dokładnie ich wschodnia część. Naturalną konsekwencją tej sytuacji, z perspektywy historiografii, jest próba naukowego opracowania dziejów regionu. O ile Śląsk posiada bogate studia historyczne, to Górne Łużyce pozostają nadal słabo zbadanym obszarem, co jest zaskakujące, jeśli weźmie się pod uwagę, jak w czasach komunizmu podkreślano znaczenie granicy na Odrze i Nysie Łużyckiej. Dzieje obszaru będącego przedmiotem wystąpienia najczęściej były omawiane razem ze Śląskiem, ożywione zainteresowanie obserwuje się dopiero od początku XXI w. Niniejszy referat stanowi próbę podsumowania polskich zainteresowań badawczych nad Górnymi Łużycami, jak również jest polem do refleksji nad przyczynami tego stanu oraz porównania z dorobkiem niemieckiej i czeskiej nauki.