Idea korony królewskiej władców Polski w XIII-wiecznej myśli politycznej, dziejopisarstwie i historiozofii była zjawiskiem pod wieloma względami wyjątkowa. Czerpała ona z wielu źródeł. Niosła ze sobą odpowiedź na aktualne zapotrzebowania książąt piastowskich mających ponadregionalne ambicje. Była przede wszystkim wyrazem dojrzałości intelektualnej krakowskich, wielkopolskich oraz śląskich elit kościelnych. Równocześnie świadczyła o dojrzałości politycznej ludzi z kręgu władzy i szeroko pojmowanego możnego rycerstwa z różnych części Polski. Odpowiadała na pojawiające się w tym czasie w Europie idee polityczne i historiozoficzne o podobnym charakterze. Przynosiła ze sobą nowy etap w dziejach polskiej historiografii średniowiecznej, którego bezpośrednią konsekwencję stanowiło dziejopisarstwo odrodzonego Królestwa Polskiego w XIV w.