Rozpatrując współcześnie obraz archeologii Górnego Śląska, nadal można zauważyć istniejącą dysproporcję w rozpoznaniu archeologicznym, strukturach muzealnych wynikająca z podziału plebiscytowego (1922 r.), po którym część obszaru pozostała w strukturach państwowości niemieckiej, i tą, którą przyłączono do Polski. Z jednej strony byli muzealnicy, archeolodzy i bardzo sprawny urząd konserwatorski, a z drugiej, po mimo zaangażowania J. Kostrzewskiego, nie udało się nawet stworzyć działu prehistorii w nowo powstałym muzeum w Katowicach. W okresie powojennym na GŚ przybyli ludzie nie związani z tym regionem. I podobnie, jak w latach przedwojennych, narzucano tu archeologii polityczną narrację dotyczącą przeszłości. Na szczęście znaczna część zbiorów, jak i archiwaliów przetrwała pożogę wojenną. W tym początkowym okresie osobą, która tworzyła tu struktury muzealne był R. Jamka, a następnie J. Szydłowski, którego wszechstronna działalność nadal wpływa na rozwój górnośląskiej archeologii.