Wczesnośredniowieczny zespół osadniczy w Czermnie ulokowany na podmokłym terenie u ujścia Sieniochy do Huczwy (dopływ Bugu) składał się z grodu i jego zaplecza w postaci osad wraz z cmentarzyskami, skomunikowanych ze sobą siecią pomostów. Choć w Czermnie wielokrotne podejmowano badania wykopaliskowe (1940, 1952, 1974-1976, 1979, 1981, 1985, 1997) to jednak przełom w rozpoznaniu tego stanowiska przyniosła dopiero – trwająca od 2011/2013 – współpraca wielu instytucji i wsparcie finansowe z budżetu Polski (NPRH, NCN, MKiDN) oraz Niemiec (GWZO, Lipsk). W ostatniej dekadzie opublikowano wyniki wszystkich zrealizowanych w Czermnie badań, podjęto badania wałów oraz podgrodzi. Czermno – nie tylko ze względu na bardzo prawdopodobną identyfikację z latopisowym Czerwieniem ale i położenie wśród podmokłych łąk (a więc naturalnym archiwum dla studiów z zakresu paleogeografii) winno stać się najważniejszym stanowiskiem wczesnośredniowiecznym Polski wschodniej.