Gwidon z Lusignan jest często postrzegany jako jeden z największych przegranych średniowiecza, obciążany przez współczesnych mu autorów oraz późniejszych historyków odpowiedzialnością za klęskę pod Hattinem i w konsekwencji za upadek Jerozolimy. Jego reputacja wykazuje jednak większą złożoność. Niniejszy referat analizuje trzy dominujące strategie narracyjne przyjmowane przez autorów opisujących postać Gwidona w jego czasach oraz aż do XIII w.: krytykę jego działań lub ich braku; redystrybucję winy, obejmującą zarówno przypisywanie odpowiedzialności innym postaciom, jak i podkreślanie pozytywnych działań osób trzecich; oraz przemilczenie, polegające na całkowitym pominięciu jego roli w wydarzeniach. Referat śledzi ewolucję tych narracji do XIII w. i rozważa, czy można wyciągnąć jakieś wnioski na temat przedstawiania Gwidona w zestawieniu z innymi wybitnymi postaciami wypraw krzyżowych.