Od początku zainteresowania bizantynistów emocjami, zwraca się uwagę na rolę płci w bizantyńskich konceptualizacjach emocji (zob.Stavroula Constantinou, Gendered Emotions in Byzantine Narrative, 2024). W dyskusjach nad tymi zagadnieniami zwraca się uwagę negatywny stosunek do emocjonalności kobiet, które z racji na swoją płeć, były często portretowane jako pozbawione kontroli nad uczuciami. W literaturze naukowej kwestie te zyskały swoistego stereotypu, w którym to niemal zgodnie podkreśla się głównie negatywny charakter emocji kobiet. Proponowanym wystąpieniem chcę odnieść się do wspomnianych kwestii. Analizując wybrane dzieła historiograficzne w Bizancjum, pragnę ukazać dwoisty charakter emocjonalności kobiet: z jednej strony nieopanowanych i negatywnych reakcji, z drugiej strony uczuć, które choć były wyrażane w nad wyraz ekspresyjny, niemieszczący się w akceptowalnych normach sposób, stanowiły jednak o pozytywnej stronie charakteru i postępowania bohaterek.