osoby 
słowa kluczowe
dowolne słowo 
Pracuje w Katerze Historii Średniowiecznej w Instytucie Historii Uniwersytetu Jagiellońskiego, gdzie pełni funkcję kierownika. Prowadzi badania nad środowiskami intelektualnymi w średniowiecznej Polsce i Europie, dziejopisarstwem, historią polskiego Kościoła oraz monarchią Piastów, Andegawenów i Jagiellonów. Autor lub współautor między innymi: „Paweł Włodkowic i polska szkoła prawa międzynarodowego”, Warszawa 2018; „Intelektualiści w służbie Królestwa Polskiego w latach 1306-1382”, Kraków 1995; „Kultura umysłowa w Krakowie w XIV wieku: środowisko duchowieństwa świeckiego”, Wrocław 1987.
Celem niniejszego referatu jest nakreślenie rozwoju krakowskiego kaznodziejstwa w wiekach średnich, szczególnie zaś jego panoramy w XV i na początku XVI wieku. W późnym średniowieczu Kraków był największym ośrodkiem kościelnym w Królestwie Polskim. Szczególną rolę w rozwoju kaznodziejstwa w krakowskim trójmieście odegrały mendykanckie klasztory dominikanów, franciszkanów i franciszkanów obserwantów, a także Uniwersytet Krakowski. Do początku XV w. dominikanie i franciszkanie pełnili też posługę kaznodziejską w katedrze i dworze monarszym na Wawelu. Po nich posługę tę przejęli profesorowie Uniwersytetu Krakowskiego. Ich aktywność i twórczość kaznodziejska była bardzo różnorodna, skierowana nie tylko do elitarnych środowisk (dworskich, kościelnych, intelektualnych), ale również do szerokich warstw społeczeństwa.
