Wystąpienie dotyczyć będzie historii polskich badań nad hagiografią w kontekście rozwoju nauk pomocniczych historii. Rewolucyjne przedsięwzięcie bollandystów, wielkie projekty wydawnicze zapoczątkowane w XIX w., ówczesny i późniejszy rozwój historiografii, a przede wszystkim krytyki zewnętrznej źródeł historycznych – w jakim stopniu i w jakiej konfiguracji czynniki te wpłynęły na polskie studia nad żywotami świętych? Szczególny nacisk położony zostanie na krajowe edytorstwo – wszak wypracowane przez wydawców treści i metody zdeterminowały po dziś dzień naszą wiedzę o ilościowych (i mniejszym zakresie jakościowych) aspektach pisania i recypowania tekstów hagiograficznych w polskim średniowieczu. Ostatnia część wystąpienia poświęcona zostanie wskazaniu obiecujących dróg wyjścia z relatywnego impasu, w jakim znalazły się badania nad polskim żywociarstwem.