Rzeczywistość kulturowa Zachodu w okresie od X do XII wieku była efektem długiego procesu transformacji świata antycznego. Ostateczny swój kształt uzyskała w wyniku reform i praktyki sprawowania władzy przez Karolingów. Istotnym jej elementem była umocnienie się idei pochodzenia władzy monarszej od Boga, jej sakralizacja oraz wykształcenie się rytuału koronacyjnego. Na władcę nakładano liczne obowiązki. Była to opieka nad Kościołem i wyznawcami Jezusa, poszerzania granic chrześcijańskiego świata, fundowanie kościołów i zakładanie klasztorów, wreszcie – odpowiedzialność przed Bogiem za zbawienie swoich poddanych. W zamian, władca mógł liczyć na modlitwę pro rege et regibus, wpisanie jego imienia do modlitwy eucharystycznej, wsparcie obdarowywanych przezeń świętych oraz po akcie namaszczenia, na nienaruszalność swojej pozycji, jako monarchy. Wykształcony w dobie karolińskiej i rozwinięty przez Ottonów model sakralności władzy, został ze strony reformującego się w XI wieku Kościoła, poddany gruntownej redefinicji i ostatecznie odrzucony. Skutkowało to utratą przez władzę świecką nimbu sakralności.