Wojska pierwszej krucjaty, ogłoszonej przez papieża Urbana II w 1095 r., zdobyły Jerozolimę w lipcu 1099 r. Krzyżowcy musieli podjąć natychmiastowe decyzje dotyczące zarządzania tym nowo zdobytym terytorium. Dlatego też, w obliczu zbliżającego się ataku z Egiptu, wybrali swojego pierwszego władcę. Po zwycięstwie chrześcijan w bitwie pod Askalonem, wybrany władca, Gotfryd z Bouillon, wspierany przez Arnulfa z Chocques, mianowanego w tym samym czasie patriarchą Jerozolimy, stanął przed ogromnym zadaniem narzucenia łacińskich rządów nad małym, śródlądowym królestwem otoczonym zewsząd wrogim terytorium. Ich wysiłki w tym zakresie zostały zakłócone: najpierw przez przybycie arcybiskupa Daiberta z Pizy, na rzecz którego Arnulf został zdymisjonowany, a następnie przez śmierć Gotfryda w lipcu 1100 r. Doszło do walki o władzę między królem Baldwinem I, bratem i spadkobiercą Gotfryda, a Daibertem, która zakończyła się spektakularnym starciem w kościele Grobu Świętego w Wielkanoc 1101 r.