Monarszy kult świętych Dionizego i Remigiusza, pomiędzy połową VIII stulecia a schyłkiem wieku IX uznawanych za szczególnych patronów karolińskich królów Franków, a potem królestwa Zachodnich Franków, zdaje się słabnąć po objęciu tronu przez Hugona Kapeta w 987 r. Zarówno Hugo, jak jego następca – Robert Pobożny – wydają się poszukiwać nowych świętych patronów władzy monarszej we Francji. Są to przede wszystkim święci lokalni, jak np. św. Anianus z Orleanu i św. Sawinian z Sens, choć nie brak świadectw promowania kultów powszechnych w Europie, jak św. Benedykt lub Najświętsza Maria Panna. Celem referatu jest przedstawienie owych wczesnokapetyńskich poszukiwań nowych świętych patronów dynastii, lecz również politycznych uwarunkowań waloryzacji w ostatnich latach X i w XI stuleciu kultu innych niż karolińscy święci patroni królów i królestwa Franków, zanim w pierwszej ćwierci XII stulecia Ludwik VI i opat Suger na powrót ustanowili św. Dionizego głównym patronem królestwa.

Nie wiemy, kiedy powstała korona koronacyjna królów polskich, znana z inwentarzy skarbca katedry krakowskiej od XVI do XVIII wieku jako privilegiata i wymieniana jako jedna z pięciu koron królewskich, którymi dysponowali polscy monarchowie. W ikonografii pojawia się po raz pierwszy na współczesnym portrecie Stefana Batorego i w niezmienionym kształcie można ją zobaczyć na portretach królewskich do końca istnienia Rzeczypospolitej. Zniszczenie polskich insygniów monarszych na polecenie władz pruskich na początku wieku XIX sprawia, że próby jej datacji mogą się opierać jedynie na zachowanych wizerunkach. W nowożytności przylgnęła do niej nazwa „korona Chrobrego” – uważano ją za insygnium pierwszego polskiego króla, symbol starodawności i trwałości Królestwa Polskiego. Dopiero w XIX, a szczególnie w XX wieku historycy i historycy sztuki, kierując się zarówno analizą stylistyczną widocznego w ikonografii zabytku, jak świadectwem źródeł pisanych, dowiedli, że insygnium to jest znacznie młodsze – najczęściej uznając, że została wykonana na koronację Władysława Łokietka w 1320 r. „Koronę Chrobrego” zastąpiła zatem „korona Łokietka”. Atrybucję ową trudno jednak uznać za niepodważalną.
Atrybucja polskiej korony koronacyjnej postaci emblematycznej dla Królestwa Polskiego – Bolesławowi Chrobremu – nie jest jednak bynajmniej wyjątkowa na tle dziejów europejskich insygniów koronacyjnych. Analogiczne zabiegi – często z pełną świadomością tworzenia mitu historycznego lub odnowionej pamięci historycznej – znamy także z Francji, Anglii i Czech, od późnego średniowiecza po epokę nowożytną.