lic. Kacper Pielat

Sekcja 10.: Piśmienność pragmatyczna instytucji kościelnych w późnym średniowieczu

Od pewnego czasu w studiach dyplomatycznych postuluje się mocniejsze uwzględnianie „całego życia” dokumentu – nie tylko jego wystawiania, lecz również przechowywania i użytkowania. Moje badania nad XIII-wiecznym kopiariuszem katedry płockiej dowiodły, że jego powstanie poprzedzała „inwentaryzacja” dyplomów będących w posiadaniu katedry, w trakcie której powstały całe serie not dorsalnych. Dalsze kwerendy ujawniły obecność tego typu zapisków w innych polskich zbiorach katedralnych. Celem referatu jest przedstawienie tych właściwie niezauważonych przez badaczy praktyk piśmienności pragmatycznej, utrwalonych na odwrociach dyplomów. Odkryte noty pozwalają przyjrzeć się dawnym dokumentom z perspektywy średniowiecznego użytkownika. Jak postaram się wykazać, badania nad notami dorsalnymi mają duże znaczenie dla ogólniejszych rozważań nad recepcją dokumentu oraz jego rolą w szerzej pojętych strategiach pamięci – tworzeniu jej repozytoriów (archiwów) i kształtowaniu tożsamości instytucjonalnej.