Od swoich narodzin w epoce brązu, europejski miecz pełnił tyleż praktyczne funkcje bojowe, co symboliczne. W tym ostatnim zadaniu odnosił się do świata bogów i szerzej mitologii, władzy, struktury społecznej, etyki i prawa. Zanim stał się potężnym symbolem europejskiego rycerstwa, stanowił znak rozpoznawczy celtyckiego wojownika okresu lateńskiego, natomiast w V w. n.e. tzw. Goldgriffspatha, a w VI i VII miecze z pierścieniami przy głowicy były czytelnym znakiem rozpoznawczym członków elitarnych grup wojowników w krajach germańskich. W swoim wystąpieniu stawiam pytanie, czy w realiach wczesnopiastowskich niektóre typy mieczy, poza oczywistym emblematem górnych warstw stratygrafii społecznej, mogły być także nośnikiem informacji o przynależności do profesjonalnej grupy wojowników. Przyjrzę się zwłaszcza pysznie dekorowanym mieczom typu S i Z w systematyce J. Petersena, ale także wydzielonemu przez A. Nadolskiego typowi α, zyskującemu na popularności od początku XI w.