Broń od starożytności stanowiła atrybut władcy, a różne elementy broni zaczepnej (miecze, włócznie, maczugi, buławy) pełniły rolę atrybutów władzy wojskowej. Władzę terytorialną manifestowano poprzez zatknięcie włóczni z proporcem w widocznym miejscu. Wkroczenie z takim symbolem na obcą ziemię oznaczało wysunięcie roszczeń terytorialnych. Podobnie miecz był podstawowym atrybutem dobrego władcy, a jego przekazanie było oznaką przychylności, ale również wyraźnym znakiem obowiązku obrony swojego pana. Zgodnie z dawnymi prawami zwyczajowymi broń była użyczana przez wodza i po śmierci wojownika powinna być, poza wyjątkowymi przypadkami, zwrócona właścicielowi. Być może to właśnie jest powodem umieszczania jej przy zmarłych, a dokonywane przez archeologów znaleziska grobowe interpretować należy jako symbol funkcji pełnionej za życia przez pochowanego. Groby takie koncentrują się w pobliżu ówczesnych centrów władzy i gospodarki. Szczególna rola przypadała przy tym mieczowi, który stanowił jedno z insygniów koronacyjnych oraz atrybut władzy, nie tylko politycznej, ale również sędziowskiej. Tym, i podobnym zagadnieniom chcemy poświęcić obrady w ramach planowanej sekcji.