Tarcza, stosowana od epoki brązu, jako mobilna osłona wojownika, ze względu na swoją budowę doskonale nadawała się do eksponowania przekazu wizualnego w formie graficznego znaku umieszczanego na jej płacie. Jego funkcje mogły być wielorakie, poczynając od czysto estetycznych, podnoszących morale i status właściciela (tarcza Achillesa, Il. XVIII 480-607), poprzez praktyczne - umożliwiające rozpoznanie członków własnej grupy etnicznej lub jednostki na polu walki (Λ na spartańskich tarczach), po symboliczne, religijne i apotropaiczne. Wprawdzie ze względu na utylitarny charakter i nietrwały materiał, z jakiego konstruowano tarcze (drewno, skóra), do czasów współczesnych zachowały się ich jedynie nieliczne egzemplarze, to dzięki wyobrażeniom w sztuce możliwe jest prześledzenie zmieniających się form dekoracji płatu tarczy na przestrzeni wieków. W swoim wystąpieniu zamierzam przeanalizować religijne, symboliczne oraz polityczne motywy graficzne pojawiające się w sztuce bizantyńskiej.