W środowisku nomadów o przetrwaniu decydowali wolni mężczyźni, zdolni do walki konnej lub polowania. Archetyp protoplasty-wojownika stał się podstawą wykształcenia się kultu przodków oraz specyficznej obrzędowości pogrzebowej, w której kluczowe znaczenie miał koń i uzbrojenie. Poza walorem bojowym, broń była oznaką pozycji społecznej i rangi wojskowej oraz posiadała właściwości magiczne. W wystąpieniu wskażemy, jakimi rodzajami broni posługiwali się przedstawiciele doborowej jazdy połowieckiej podczas polowania, walki, zawierania przysiąg. Które rodzaje broni sygnalizowały w ich środowisku status i rangę i porównamy je do przedstawień w sztuce stel. Przeanalizujemy umiejscowienie broni w przestrzeni miejsca grzebalnego i spróbujemy wyjaśnić, co oznaczała obecność lub jej brak przy zmarłym i czy ma to związek z tradycją, wierzeniami, zmianą taktyki walki, przejęciem nowych rodzajów broni, wewnętrznym zróżnicowaniem kulturowym sojuszy połowieckich czy modą.

Azjatyckim dziedzictwem Połowców był wypracowany system oznakowania, informujący o ekonomicznym prestiżu, pełnionej funkcji w społeczności, rangi wojskowej, przynależności rodowej. Większość przedmiotów, należących do tego systemu, można zidentyfikować dzięki badaniom archeologicznym. Nieocenionym źródłem ikonograficznym są także dobrze zachowane egzemplarze rzeźb antropomorficznych. Wśród rzeczy, wskazujących na przynależność do elit oraz rolę pełnioną w społeczności wymienić można: broń, ozdoby, części stroju, tkaniny, naczynia, powozy, oporządzenie końskie. Istotne znaczenie wśród przedmiotów, wysoko cenionych w środowisku arystokracji, miały przedmioty importowane, pozyskiwane w wyniku różnych form wymiany, choć nie zawsze należały one do luksusowej kategorii wyrobów. Celem wystąpienia będzie przedstawienie wymienionych kategorii przedmiotów, będących równocześnie świadectwem rozbudowanej hierarchii w obrębie elit połowieckich.