W narracji historycznej stosujemy wiele pojęć i metafor, mających ułatwić rozumienie i objaśnienie przeszłości. Jedną z zakorzenionych w polskiej historiografii jest idea piastowska, będąca swoistą metaforą narracyjną. Funkcjonuje ona jako element szerszej narracji, będącej pochwałą rodzimości – poczynając od idei słowiańskiej, przez ideę piastowską, dochodząc do polskości. Koncepcja Polski piastowskiej zaczęła pełnić istotną rolę w pracach historyków w XIX wieku, choć już wcześniej funkcjonowała w piśmiennictwie historycznym. Istotną rolę w jej budowaniu pełnili tacy historycy jak O. Balzer, Z. Wojciechowski czy W. Semkowicz. Budowanie tożsamości narodowej w oparciu o ideę piastowską przybrało postać oficjalnej polityki historycznej państwa polskiego po 1945 roku. Przyłączony do Polski wówczas Śląsk stał się przedmiotem badań wielu historyków, którzy podkreślali nie tylko pierwotną „słowiańskość” tego regionu, ale także znaczenie przynależności do Polski piastowskiej.