Celem niniejszego referatu jest nakreślenie rozwoju krakowskiego kaznodziejstwa w wiekach średnich, szczególnie zaś jego panoramy w XV i na początku XVI wieku. W późnym średniowieczu Kraków był największym ośrodkiem kościelnym w Królestwie Polskim. Szczególną rolę w rozwoju kaznodziejstwa w krakowskim trójmieście odegrały mendykanckie klasztory dominikanów, franciszkanów i franciszkanów obserwantów, a także Uniwersytet Krakowski. Do początku XV w. dominikanie i franciszkanie pełnili też posługę kaznodziejską w katedrze i dworze monarszym na Wawelu. Po nich posługę tę przejęli profesorowie Uniwersytetu Krakowskiego. Ich aktywność i twórczość kaznodziejska była bardzo różnorodna, skierowana nie tylko do elitarnych środowisk (dworskich, kościelnych, intelektualnych), ale również do szerokich warstw społeczeństwa.