Robert II Krótkoudy był najstarszym synem Wilhelma I Zdobywcy, który wziął krzyż i ruszył na czele podległych mu Normandczyków na I wyprawę krzyżową. Udając się na wschód, książę ten z jednej strony dołączył do ruchu wojowników Boga, który rozpalił Europę, z drugiej zaś kultywował rodzinne tradycję, kontynuując dzieło jego swego dziadka Roberta I Wspaniałego, który zmarł w czasie powrotu z pielgrzymki do Ziemi Świętej. Robert II mimo waleczności i zdolności politycznych, którymi wykazał się w latach wyprawy krzyżowej, wypełniwszy swoje śluby, nie sięgnął po żadne zdobycze terytorialnych w czasie I krucjaty. W czasie swego własnego powrotu ze zbrojnej pielgrzymki, utracił również koronę angielską, którą po niespodziewanej śmierci Wilhelma II, przejął ich najmłodszy brat, który przeszedł do historii, jako Henryk I.

Pieczęcie i ikonografia stanowią dobre źródła wiedzy o uzbrojeniu krzyżowców z terenów Ziemi Świętej z XII i XIII wieku. Na ich podstawie można określić nie tylko jakie poszczególne elementy wyposażenia bojowego wykorzystywali ówcześnie krzyżowcy, ale także jest możliwe zrekonstruowanie całych zestawów uzbrojenia zarówno rycerstwa jak i piechoty. W świetle źródeł możemy stwierdzić, że technika wojskowa obszaru Outremer była zbliżona do wzorów zachodnioeuropejskich, które odpowiadały rozwiązaniom praktycznym w sztuce wojennej tego okresu. Średniowieczne uzbrojenie było także istotnym elementem kultury politycznej oraz instrumentem projekcji siły wobec wrogów oraz poddanych.

Zasadniczy cel krucjaty ogłoszonej przez Urbana II - wyzwolenie Jerozolimy i zniszczenie niewierzących – nie był łatwy do zrealizowania. Krzyżowcy zdołali zdobyć Święte Miasto, muzułmanie opuścili Jerozolimę i inne zdobyte miasta ale zachowali swoje gospodarstwa i wioski. W przededniu krucjaty muzułmanie stanowili większość populacji Syrii i Palestyny. Zdobywcy byli mniejszością w podbitym kraju. Frankowie nigdy nie stali się większością w na zajętych terenach, nie zmieszali się też z miejscową społecznością. Ostatecznie jednak Łacinnikom udało się wypracować modus vivendi z muzułmańskimi poddanymi i stworzyli niezwykłe, różnorodną społeczność, która nie była wyraźnie odmienna od wzorców znanych z Europy. Celem artykułu jest przeanalizowanie w jaki sposób łacińscy kronikarze tworzący w pierwszych dekadach istnienia Królestwa Jerozolimskiego przedstawiali muzułmańskich poddanych Baldwina I.

Wojska pierwszej krucjaty, ogłoszonej przez papieża Urbana II w 1095 r., zdobyły Jerozolimę w lipcu 1099 r. Krzyżowcy musieli podjąć natychmiastowe decyzje dotyczące zarządzania tym nowo zdobytym terytorium. Dlatego też, w obliczu zbliżającego się ataku z Egiptu, wybrali swojego pierwszego władcę. Po zwycięstwie chrześcijan w bitwie pod Askalonem, wybrany władca, Gotfryd z Bouillon, wspierany przez Arnulfa z Chocques, mianowanego w tym samym czasie patriarchą Jerozolimy, stanął przed ogromnym zadaniem narzucenia łacińskich rządów nad małym, śródlądowym królestwem otoczonym zewsząd wrogim terytorium. Ich wysiłki w tym zakresie zostały zakłócone: najpierw przez przybycie arcybiskupa Daiberta z Pizy, na rzecz którego Arnulf został zdymisjonowany, a następnie przez śmierć Gotfryda w lipcu 1100 r. Doszło do walki o władzę między królem Baldwinem I, bratem i spadkobiercą Gotfryda, a Daibertem, która zakończyła się spektakularnym starciem w kościele Grobu Świętego w Wielkanoc 1101 r.

Gorąco dyskutowany wybór Gotfryda z Bouillon na princepsa (księcia, nie zaś króla!) Jerozolimy po zdobyciu Świętego Miasta (1099) otworzył okres, w którym relacje między doczesnością a duchowością w Królestwie Jerozolimskim zostały zdefiniowane w sposób empiryczny. Chociaż Jerozolima cieszyła się wyjątkowym statusem w chrześcijaństwie doby średniowiecza, to szczególne warunki, które zdeterminowały utworzenie Królestwa Jerozolimskiego, sprawiły, że rozwój struktur politycznych i hierarchii kościelnej był niezwykle trudny. Mój referat ma na celu zweryfikowanie - na podstawie historiografii łacińskiego Wschodu - w jaki sposób wybór Gotfryda z Bouillon na władcę chrześcijańskiej Jerozolimy i utwierdzenie władzy królewskiej przez Baldwina I zostały zapamiętane w XII i XIII wieku.

Natura średniowiecznych podmiotów politycznych w Górnym Libanie jest nadal dyskusyjna. Tymczasem dowody toponimiczne ze współczesnych źródeł pierwotnych sugerują, że lenna mardaickie, utworzone około 680 r., nadal prosperowały podczas wypraw krzyżowych, aż do 1305 r. Zastosowana metoda rysuje mapę średniowiecznego Górnego Libanu poprzez restytucję źródeł pierwotnych (krzyżowców, wschodniorzymskich i arabskich), aby pokazać możliwe granice lokalnych lenn chrześcijańskich. Źródła pierwotne wyraźnie rozróżniały między naturalnym odniesieniem Libanu (góra) a politycznym (lenna mardaickie). Uważne odtworzenie źródeł postkrzyżackich (między innymi Ibn Qilaï z 1500 i Sionity z 1619) pozwala nam a posteriori stworzyć mapę średniowiecznego Górnego Libanu, w którym lokalna elita rządząca (głównie maronicka) uważała się za część chrześcijaństwa chalcedońskiego, uznając autorytet lokalnych struktur politycznych krzyżowców w Outremer, ale także polityczną zwierzchność cesarzy wschodniorzymskich.